Auteur: Laurien van den Hoven
Fotograaf, antropoloog reisbegeleider. En al ruim dertig jaar gelukkig in liefde en werk. Toon alle berichten van Laurien van den Hoven
De dag begint zonnig, maar de lucht trekt snel dicht als we eropuit trekken voor een verkenning van verlaten treinstations voor de aanstaande urbexreis op de Peloponnesos.
We hebben de afgelopen jaren steeds dezelfde stations in ons programma opgenomen, maar er liggen er nog veel meer langs de sinds 2013 niet meer in gebruik zijnde spoorlijn van Kalamata naar Tripoli en Argos. Vooral de echt afgelegen stationnetjes hebben we nooit bekeken, dus hoog tijd om daar eens verandering in te brengen.
Na het nodige voorwerk, hebben we twee locaties uitgekozen. De rit naar Routsi is prachtig; we rijden door een uitgestrekt eikenbos over een bochtige en glooiende weg. Nu is alles nog kaal, maar dit is een plek om later in het voorjaar terug te komen. Onderweg komen we alleen maar jagers tegen die hopen wilde zwijnen te schieten (er zijn er veel te veel en ze richten veel schade aan in de landbouw- en bosgebieden). En dan is daar ineens het stationnetje van Routsi. Eén gebouwtje zonder inhoud en helaas niet erg fotogeniek. Na een kort rondje in en rond het gebouw gaan we op zoek naar het volgende stationnetje in de hoop daar wel iets interessants te vinden.
Verkennen is een essentieel onderdeel van het maken van nieuwe fotoreizen én van het up to date houden van bestaande programma’s. De urbexreis vereist altijd extra aandacht, want daar speelt niet alleen mee of de plek nog steeds fotogeniek is, maar vooral ook veilig om er met een groepje te fotograferen.
Nu is er een groot verschil tussen afgelegen en onbereikbaar. Keer op keer eindigt de asfaltweg in een dirt road. Die kunnen we waarschijnlijk met onze oude bus best rijden, maar je weet dat dat lastig wordt als je met een gehuurde bus met de deelnemers op pad bent. Soms gaat verkennen gewoon niet zoals je graag wilt. We besluiten er een punt achter te zetten en te kijken hoe de vaste stations op onze route erbij liggen.
We zijn al heel vaak op het station van Lefktro geweest en het is iedere keer anders. Deels door het voortzettende verval, maar soms ook omdat eerder gesloten ruimtes in het stationsgebouw ineens bereikbaar blijken. We ‘ontdekken’ een niet eerder geziene keuken. En een gloednieuwe urn met as in een meterkast. Verkennen verveelt nooit.
In Griekenland zijn er verlaten plekken te over. Mede vanwege de taalbarrière is urbexen op eigen houtje niet altijd even makkelijk. Zelfs op de meest afgelegen plekken duikt er wel iemand op die vraagt wat je aan het doen bent. De verlaten treinstations op de Peloponnesos zijn meestal goed toegankelijk. Vooral de grote remise bij het treinstation van Tripoli is goed bewaard gebleven, want hier is nog steeds bewaking. Je kunt hier over het hele terrein dwalen, maar je mag de treinstellen niet in.
Photothema organiseert jaarlijks een urbex fotoreis op de Peloponnesos en workshops van een halve of hele dag voor individuele reizigers.